Koning Klant

Koning zijn is niet zomaar iets, het is een serieuze aangelegenheid. De wereld van een majesteit staat bol van rituelen en tradities. Een ingewikkeld baantje. En je kunt er niet voor naar school, je moet het zelf uitvinden.

De familie komt op deze foto, afkomstig uit het boek Juliana Regina 1970 van Hollandia n.v. te Baarn, aan in Lech, voor de koninklijke wintersportvakantie. Het prinsje heeft de hand van Zuster Swellengrebel vast. Dat is vast een hele chique gouvernante. Speciaal geschoold voor klusjes bij vorstelijke families, op een streng internaat in Zwitserland. Het is haar taak om op kleine Wim Alex te passen. Ze geeft speelruimte om de wereld te ontdekken en beperkt dit wanneer het protocol dat vraagt. Zuster Swellengrebel moet goed op de hoogte zijn, dat kan niet anders.

De kleine prins vertrouwt Zuster Swellengrebel als ware het zijn eigen moeder. Wanneer hij onzeker is zoekt hij haar op. Ik weet niet hoe het is om een gouvernante te hebben, naast je moeder, ik ben immers een eenvoudig burgermeisje.

Ze heeft hem die dag welgekozen aangekleed, in een regionaal folklore jasje. Dat is leuk voor het persmoment. Een persmoment is een afspraak om koningskinderen vervolgens privacy te gunnen. En leuk voor de plaatselijke bevolking. Ach, denken ze, wat schattig, dat Hollandse prinsje in ons jasje!

Willem Alexander is hier een ventje als ieder ander. Dus ook hij pakt vooraf zijn eigen koffertje in. Best moeilijk om te kiezen wat er mee moet. Ach, lief hoor, kijk hem nu staan met dat reiskoffertje in de hand.

Pas als hij meer en meer in de publieke ruimte gaat optreden als troonopvolger zal hij te maken krijgen met strakke protocollen. Maar eerst mag hij nog gewoon kind zijn. Nu heeft iedere familie z’n bijzonderheden, maar denk je in: ieder jaar sta je bij de verjaardag van oma, de Koningin, thuis op haar bordes. Van Zuster Swellengrebel mag hij het koffertje nooit meenemen naar het bordes, dat heurt niet. Maar een knuffeltje of speelgoedauto in de hand, dat kan nog net.
De hele familie is gezellig bij elkaar. In de feestelijkste pakjes wuiven ze naar al die vreemde mensen die in drommen voorbijtrekken.

Inmiddels is er een hoop veranderd. Op het bordes staan ze niet meer. Nu loopt de koning gewoon tussen ons door. Ze wuiven nog steeds. Wij zwaaien terug vanaf onze marktkleedjes tijdens Koningsdag. Zou de koning zelf ook op een kleedje willen zitten? En zijn oude koffertje verkopen? En de prinsesjes dan, willen die ook met een kleedje in het park? Maar ja, heurt dat wel?

Plots bekruipt mij een schokkende gedachte: zou de Koning ooit wel als klant in de kringloopwinkel zijn geweest? Heeft hij ooit mogen slenteren over boekenafdelingen? Dan had hij zelf dit boek kunnen vinden. Zou hij na een werkdag ooit even naar binnen zijn gewipt om te kijken of ze dat leuke servies toch nog hadden? Zodat hij Maxima kon verrassen?
De Koning moet maar gauw Het Goed bellen. Dan is de afspraak zo gemaakt en mag hij prinsheerlijk met de hele familie exclusief rondsnuffelen. Ze zullen hun ogen uitkijken bij al dat moois afkomstig van burgers uit het ganse land. En dat ze wuivend afscheid nemen van het personeel daar kunnen ze niets aan doen. Dat is nu eenmaal Koninklijk ingebakken.